CAMPER LOVERS

Ελλάδα – Ισπανία (Βαρκελώνη – Πυρηναία) 15

27/12/2012 στο 09:24 | Αναρτήθηκε στις Βαρκελώνη - Πυρηναία | Σχολιάστε
Ετικέτες: Bar Cremeria ALBERT, camping Les Ecrins, Ισπανία, Πυρηναία, Ταξίδια

Από το Indigo στο Casa Cucchi

2010/08/22 Κυριακή

Έχουμε φύγει από το Indigo και πάμε προς τα πάνω για να συναντήσουμε τον δρόμο που ήρθαμε.

 

 

 

 

 

 

 

 

Κοίταξε εδώ τώρα καθαρό και τακτοποιημένο χωριό. Τι διάολο ρε γαμώτ, δε ζούνε άνθρωποι εδώ πέρα;

Παρακάτω περνάμε από τη γέφυρα της τεχνητής λίμνης που μας περνάει μέσα από την κωμόπολη Savines-le-lac. Είχαμε περάσει από δω πάλι στις 3/8 όταν κατεβαίναμε και είχε πολύ κόσμο. Πολύ κόσμο έχει και τώρα.

 

 

 

 

Μηχανοκίνητος αετός με πλωτήρες κάνει βόλτα τους τουρίστες στην περιοχή.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μετά από δυόμιση ωρίτσες περίπου βρίσκουμε το camping Les Ecrins δίπλα στο ποτάμι και μπαίνουμε.

Μια και είναι ακριβώς μπροστά στην πίστα καγιάκ φιλοξενεί συνήθως αθλητές. Αυτήν την εποχή τα νερά είναι κατεβασμένα, οπότε το μέρος είναι μισοάδειο. Η καλυτερόρερή μας δηλαδή.

Αράζουμε τα ¨σπίτια¨ να ξεκουραστούν φτιάχνοντας το γνωστό σχήμα ¨the village¨ και στρωνόμαστε. Ότι έχει περισσέψει από τις προηγούμενες μέρες βγαίνει στα τραπέζια για φαγητό. Αυτό το λέμε ¨σκούπισμα¨ και μερικές φορές εξελίσσετε σε γλέντι αφού η ποικιλία είναι μεγάλη και τραβάει τσίπουρο και άλλα αποστάγματα.

Χαλαρωμένος βγάζω το netbook από τη μούρη της Σελήνης και στήνομε κάτω από το δένδρο να γράψω κανένα από τα κομμάτια που διαβάζετε τώρα μιας και οι υπόλοιποι είναι βόλτα. Σκέφτομαι όμως να φέρω και λίγο νερό οπότε μπαίνω στη Σελήνη. Ανοίγω το ψυγείο, βγάζω από μέσα το μεταλλικό παγούρι και την ώρα που βάζω στο ποτήρι μου, βλέπω δύο πιτσιρικάδες γύρω στα 15, ενώ περπατούσαν αμέριμνοι, κάνουν απότομα μεταβολή προς το τραπεζάκι μου (πάνω στο οποίο είναι το netbook). Το πλησιάζουν γρήγορα και μόλις ο ψηλός απλώνει το χέρι να το πάρει, ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω με το παγούρι στα χέρια και γρυλίζοντας κάτι σαν ελανασεγαμισωμωρηβρωμόπουστα. Εκείνος σπινιάρει στα χώματα και φεύγει τρέχοντας μαζί με το φιλαράκι του. Φαντάζομαι ότι τα έκανε πάνω του γιατί το παγούρι φαινόταν πολύ βαρύ.

Αργότερα, έμαθα από τον υπάλληλο του κάμπινγκ ότι φιλοξενούνε μια ομάδα από παιδιά με παραβατική συμπεριφορά, κάτι σαν εκδρομή αναμορφωτηρίου δηλαδή, και σκέφτομαι ότι φτηνά τη γλυτώσαμε.

Για να ηρεμήσω λοιπόν, κάνω μια βόλτα στην περιοχή και ανακαλύπτω απίστευτο trailer υποστήριξης τροχόσπιτου:

Περιλαμβάνει πλυντήριο ρούχων και στεγνωτήριο και είναι πιθανό να έχει ακόμη πλυντήριο πιάτων, ψησταριά, σάουνα, πισίνα, κόφτη πλακιδίων και τραπέζι του πίνκ-πόνκ!

Έξω από πλάκα, ο τύπος έχει κάνει καταπληκτική δουλειά, καθόμουν και το  χάζευα κανένα τέταρτο. Είναι όλο πολυεστερικό, με σασί από κολλητό αλουμινοσωλήνα. Έργο τέχνης.

Την επόμενη, γύρω στις 12:00 ξεκινάμε, ένα αυτοκινούμενο λιγότεροι. Πιο νωρίς έχει φύγει ο ηθικός αυτουργός της εκδρομής, αφού την προηγούμενη το βράδι αποφάσισαν με την καλή του, να γυρίσουν από αλλού και δεν ταίριαζαν οι δρόμοι μας!

Τώρα, έχουμε ένα προβληματάκι γιατί ο δεύτερος της παρέας ταξιδεύει χωρίς την σύντροφό του και με το ένα από τα δύο παιδιά άρρωστο. Εμείς κατεβαίναμε Ηγουμενίτσα, οπότε στην υπόλοιπη διαδρομή, μέχρι Αθήνα, θα ήταν μόνος. Σκεφτόμαστε όμως ότι είναι έμπειρος και ψύχραιμος τύπος και δεν κάνουμε θέμα. Θα τον υποστηρίξουμε όσο γίνεται περισσότερο όσο είμαστε μαζί.

Λίγο μετά το Torino Βγαίνουμε από το δρόμο για να φάμε και να κάνουμε καμιά βόλτα για ξεμούδιασμα. Τελικά χωνόμαστε στο χωριό Avigliana όπου προς έκπληξή μας βρίσκουμε camper stop με γκρίζα και καθαρά.

Μάλιστα αγαπητοί μου. Σε αυτό το χωριό, σχεδόν στο ¨πουθενά¨, υπάρχει πάρκινγκ για αυτοκινούμενα! και όχι μόνο. Λίγο παρακάτω, μισή ώρα βόλτα με τα πιτσιρίκια, βγαίνουμε σε παγωτατζίδικο σούπερ.

Έτσι, φάγαμε τα παγωτάκια μας, έχουμε ήπιαμε και τα εσπρεσάκια μας και συνεχίζουμε. Στο δρόμο συζητάμε πόσο ωραίος τύπος ήταν ο ιδιοκτήτης που μαζί με την καλοσυνάτη  γυναίκα του είχαν το μαγαζί σε τέλεια κατάσταση, παρόλο ότι δεν πρέπει να είχε γίνει ανακαίνιση τα τελευταία 20-30 χρόνια. Αυτή η στάση (στάση ζωής), μου ταιριάζει απόλυτα αφού και εγώ είμαι φανατικός του ¨επισκευάζω¨ και όχι του ¨αντικαθιστώ¨. Έτσι, εξοικονομώ φυσικούς πόρους μαθαίνω και κάνω οικονομία.  Πώς να μην εμπιστευθώ το φαγητό των παιδιών μου στα χέρια τους;

Δύο ώρες μετά, κάπου στα ψηλά της Pavia και περνώντας μέσα από την πανέμορφη πόλη Rivanazzano, μας πιάνουν οι μυρωδιές και σταματάμε για πίτσα. Διαλέγουμε το μαγαζί μπροστά στην παιδική χαρά και τα παιδιά είναι διπλά ικανοποιημένα.

Πολύ κουνούπι αλλά και πολύ καλό φαγητό συνοδεία μπύρας san miquel. Πληρώσαμε 60^Ε, αρκετά για τέσσερις πίτσες και τρεις μπύρες, αλλά ήταν τέλεια.

Αργότερα, ανεβαίνουμε λίγο ακόμα προς τα πάνω και τελικά, αράζουμε στο πάρκινγκ του χωριού  Casa Cucchi για να βγάλουμε τη νύχτα..

Δεν έχει κουνούπια, έχει δροσούλα, αλλά έχει και φασαρία από τα αυτοκίνητα που περνάνε λίγο παρακάτω. Είμαστε όμως εδώ μόνο για ύπνο και σε λίγο ελπίζω να κόψει. Τι διάλο, όλο το βράδι θα πηγαινοέρχονται;

Στο επόμενο: Πάω να ρωτήσω σε κάμπινγκ αν έχει χώρο και μου ζητάει 100Ε / βραδιά!