Ελλάδα – Ισπανία (Βαρκελώνη Πυρηναία) 10

19/04/2011 στο 13:20 | Αναρτήθηκε στις Βαρκελώνη - Πυρηναία | 1 σχόλιο
Ετικέτες: Ισπανία, Πυρηναία, Ταξίδια

Camping Voraparc. Τετάρτη 2010/08/11 & Πέμπτη 2010/08/12

19:37 Έχουμε καταλήξει σε ένα καταπληκτικό κάμπινγκ στημένο πάνω στην πλαγιά, γεμάτο δένδρα και ησυχία.

Είναι το camping Voraparc που φιλοξενεί κυρίως ορειβάτες που θέλουν να οργώσουν την περιοχή.

Διάνα, τέτοιοι είμαστε και εμείς (λέμε τώρα)!

Και πάνω που πάμε να πάρουμε τους υπόλοιπους για να δούμε πως πάει η υγεία του μικρού, τσουπ, εμφανίζονται. Δεν είναι πολύ καλά, αλλά μπόρεσαν να ταξιδέψουν.

Μετά από την προμήθεια των σχετικών χαρτών, βάζουμε κάτω ότι διαδρομή υπάρχει και κάνουμε όνειρα.

Κατ΄ αρχήν μια βόλτα στο camping να γνωριστούμε.

Ναι, είναι ρολόι.

Ναι, είναι φορτηγό ψυγείο που του έχουν ¨βάλει χέρι¨!

Πρώτη διαδρομή το κοντινό χωριό Espot που είναι και κοντά για ζέσταμα.

Καθώς κατεβαίνουμε συναντάμε μικρό υδροηλεκτρικό που καλύπτει τις ανάγκες 4-5 χωριών (όπως μάθαμε αργότερα). Οι Ισπανοί (όπως και οι Γάλλοι από την άλλη πλευρά), έχουν πολλά τέτοια μικρά συστήματα και έτσι γλυτώνουν τις τεράστιες απώλειες από την μεταφορά ρεύματος, ενισχύεται η αυτονομία τους, αναπνέουν καθαρότερο αέρα, κάνουν οικονομία και δημιουργούν τοπική απασχόληση.

Καλά χαζοί είναι; Γιατί δεν φτιάχνουν ένα εργοστάσιο καμιά 500χιλ. μακριά, που να καταναλώνει ορυκτά καύσιμα που μολύνουν το περιβάλλον αλλά παράγει συγχρόνως υπερκέρδη στους μετόχους του;

Τι να πεις!

Είναι αυτό που σας έλεγα. Ανακύκλωση και στο πιο μικρό χωριό. Εδώ ένα προχωρημένο παράδειγμα. Πρόκειται για τεράστιους κάδους (κάτω από αυτούς που ανοίγει η Φωτοβολίδα), που αντιστοιχούν σε ξεχωριστά υλικά.

Είναι το καλύτερο σύστημα συγκέντρωσης γιατί γίνεται σε πρώτο βαθμό. Έτσι, δεν χρειάζονται διαλογή και μεταφόρτωση (που ανεβάζει το κόστος στα ύψη).

Για να μπορέσει όμως κάτι τέτοιο να λειτουργήσει, θα πρέπει αυτός που παράγει τα σκουπίδια, να τα πάει μέχρι εκεί (λίγο έξω από το χωριό). Αυτό, και μόνο αυτό, είναι αρκετό για να σκεφτεί κανείς ότι δεν υπάρχει περίπτωση να λειτουργήσει στην Ελλάδα, αφού, αν ο κάδος της ανακύκλωσης είναι δέκα μέτρα μακρύτερα από την πόρτα μας, βρίζουμε τη μάνα του δημάρχου όλη μέρα.

Εδώ, δε κοιτάμε κάποιο υψηλής αρχιτεκτονικής οικοδόμημα, ούτε ένα έργο τέχνης στη πλατεία του χωριού. Μας έχει εντυπωσιάσει το μποστάνι που έφτιαξαν στην αυλή τους και έχει του κόσμου τα καλά.

Παρακάτω συναντάμε και άλλο και μας κάνει να αναρωτιόμαστε γιατί δεν προτιμάνε τα μαζικής παραγωγής που μεγαλώνουν με τοξικά λιπάσματα σε χρόνο dt, και είναι μεγάλα και γυαλιστερά;

Ψωμί, ελιές, σαλάτα, κρασί, τα παράγει ο τόπος. Τι άλλο να θέλει κανείς;

Τέλος για σήμερα.

Όταν γυρίσαμε, κάναμε τα ντουζάκια μας, ρίξαμε και τις ξούρες μας και πλακωθήκαμε στα τσίπουρα και τις φασολάδες που είχαμε φτιάξει εχθές με το κορίτσι. Καλή η σαλάτα, αλλά… σαλάτα είναι, τι να σου κάνει.

Παρατήρηση: Με εξαίρεση το κάμπινγκ Vilanova δεν έχουμε ακούσει σε κανένα άλλο από τα κάμπινγκ που έχουμε πάει μουσική ή φασαρία με οποιονδήποτε τρόπο. Οι άνθρωποι απολαμβάνουν τους ήχους της φύσης και γενικά έχουν χαμηλούς τόνους, ακόμα και όταν υπάρχει ένταση, ειδικά με τα παιδιά. Με τον τρόπο αυτό τα μαθαίνουν να μην τσιροκοπάνε προσπαθώντας να επιβληθούν. Είναι λογικό, ότι αν δεν βλέπουν τους γονείς τους να το κάνουν, δεν θα το κάνουν και εκείνα.

2010/08/12 Πέμπτη

07:45, Το πρωινό αντίστοιχο με το βραδινό. Πουλιά να κελαηδάνε, λίγο ποτάμι και διάθεση για αγριάδες σήμερα. Νιώθω πολύ δυνατός.

12:58, έχουμε 24 βαθμούς θερμοκρασία και ξεκινάμε τέσσερις για πεζοπορία μέχρι τη λίμνη. Η διαδρομή είναι μέτριας δυσκολίας, έχει διάρκεια 2,15 ώρες, συνεχώς ανάβαση και πάει για βροχή. Οι υπόλοιποι θα έρθουν με ταξί. Μαζί μου παίρνω μπόλικο νερό, αδιάβροχο, καπέλο και το recorder για να γράφω αυτά που σκέφτομαι (και θα διαβάσετε παρακάτω).

13:14 Εδώ βγαίνουμε από την άσφαλτο και μπαίνουμε στη χωμάτινη διαδρομή.

Η ταμπέλα μας ενημερώνει ότι θέλουμε 2ώρες για τη λίμνη.

Ο καιρός χειροτερεύει και είμαστε ακόμη στην αρχή. Αν μας πιάσει σύντομα, τη βάψαμε.

13:59 Έχω απομακρυνθεί αρκετά από τους υπόλοιπους και τα τελευταία 20΄ βαδίζω εντελώς μόνος. Με ανησυχεί μια διασταύρωση που πέρασα πριν από λίγο και το ότι μου την έχουνε πέσει μύγες. Μήπως πρέπει να πλένομαι συχνότερα;

14: 09 Μόλις έχω περάσει ξύλινη κατασκευή που απαγορεύει την είσοδο σε μη πεζούς και έχω βγει σε ένα τσαΐρι πάρα πολύ ωραίο. Το μέρος είναι άπαιχτο. Γενικά ο ρυθμός μου είναι πολύ γρήγορος και έχω σκοπό να με ζορίσω κι άλλο. Από κάτω αριστερά μου βλέπω ένα ξύλινο μονοπάτι και ακούω φωνές παιδιών, μάλλον πλησιάζω για τη διασταύρωση.

14:13 Περνάω μια πινακίδα που λέει ότι χρειάζομαι 1 ώρα ακόμα. Δηλαδή, έκανα διαδρομή 60΄ σχεδόν σε 90΄. Τι διάολο! Το πάω και γρήγορα!

Είναι εντυπωσιακό το πόσο πολύ κόσμο κάθε ηλικίας συναντάω. Παιδιά πολύ μικρά, λίγων μηνών μέσα σε μάρσιπους στη πλάτη των γονιών τους (που κάνουν τη διαδρομή βέβαια από πάνω προς τα κάτω).

Η περιοχή είναι πολύ οργανωμένη με πληροφορίες, ξύλινα γεφυράκια και γενικά είναι ένα πανέμορφο τοπίο.

Ένα Land Rover τώρα με προσπερνάει και οι επιβάτες με χαιρετάνε! Νιώθω σαν αξιοθέατο, σχεδόν ακούω κάποιους να λένε κοίτα τον μαλάκα που έφτασε με τα πόδια , και τους άλλους δίπλα να συμπληρώνουν καλέ θα πάθει τίποτα αυτός, κοίτα πόσο κόκκινος είναι! Η αλήθεια είναι ότι το έχω παρατραβήξει και καλύτερα να κάτσω κάπου. Δεν έχω σταματήσει εδώ και ώρα και δεν τολμώ να μετρήσω σφυγμούς.

14:15 Μόλις έχω περάσει σηματοδότηση που δείχνει ότι απομένουν άλλα 45΄ και αρχίζει να ψιχαλίζει. Ευτυχώς έχω πάρει μαζί μου το αδιάβροχο.

14:20 Είμαι στα σκαλάκια…. Τα έχω παίξει τελείως…. με πονάει και το δεξί γόνατο. Η ανηφόρα είναι πολύ απότομη και γεμάτη εσάκια. Η πουκαμίσα μου είναι ελαφρός βρεγμένη και το αδιάβροχο κολλάει επάνω μου εμποδίζοντας το σώμα μου να αναπνεύσει. Ο κόσμος είναι δεξιά-αριστερά και ξεκουράζεται. Στο έδαφος έχει κάτι τρύπες πολύ μεγάλες για μικρά ζώα, δε ξέρω, τυφλοπόντικες ίσως. Θέλω να σταματήσω εδώ και να έρθουν να με πάρουν. Δεν το κουνάω ρούπι. Και αυτοί οι παπάρες που ανεβαίνουν με τα Land Rover και με κοιτάνε… λες να σκέφτονται πόσο μαλάκας είμαι που τα παράτησα;

14:24 Συνεχίζω, το πήρα απόφαση να πάω μέχρι το τέλος.

14:30 Τώρα είμαι καλά και συνεχίζω. Έχω παρατηρήσει ότι κουράζομαι ανά 10-15 λεπτά πολύ και μου έρχεται να το κλείσω το μαγαζί. Μετά από λίγο, κάνα πεντάλεπτο, είμαι πάλι καλά, νιώθοντας μόνο ένα ελαφρύ μούδιασμα και συνεχίζω. Όσοι ανεβαίνουμε και συναντάμε κόσμο, τους χαιρετάμε με σκέτο χαμόγελο, γιατί φωνή δε βγαίνει τίποτα.

14:47 Τώρα είμαι αληθινά κουρασμένος… Δε μπορώ να πάρω τα πόδια μου και ανεβαίνω με τρομερή προσπάθεια. Η πινακίδα λέει ότι θέλω ακόμη 5΄αλλά θέλω να σταματήσω, να ξαπλώσω και να μη ξανασηκωθώ την υπόλοιπη βδομάδα.

14:49 Έφτασα ρε πούστη μου, έφτασα, αλλά..

το μέρος είναι γενικά ωραίο, όμως πρόκειται για τεχνητή λίμνη που δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον.

Αναπνέω με δυσκολία και η καρδιά μου πάει σαν τρελή. Κάθομαι κάτω από ένα δένδρο και αρχίζει να βρέχει αλλά είμαι τόσο κουρασμένος που δε φεύγω και μούσκεμα να γίνω.

14:55 Λίγο παρακάτω έχει καμένο δένδρο από κεραυνό. Φεύγω, πάω στο υπόστεγο που έχει δίπλα του αλεξικέραυνο.

15:15 Έχουν έρθει και τα παιδιά που ξεκινήσαμε μαζί. Μένουν τώρα να έρθουν και οι υπόλοιποι με τα ταξί, αλλά με τέτοιο καιρό..

Τελικά μετά από λίγο έχουμε μαζευτεί όλοι και η βροχή έχει κόψει. Έτσι, είπαμε να πάμε μια βόλτα στη λίμνη.

Ναι, είναι χιόνι στο βουνό πάνω από τη λίμνη, όχι ψηλότερα από 200 με300 μέτρααπό το σημείο που βρισκόμαστε.

Ο κρύος αέρας όμως μας στέλνει για επιστροφή. Η ιδέα είναι να γυρίσουμε με τα πόδια από το ίδιο μονοπάτι βγαίνοντας στην πιάτσα των ταξί, περίπου 45΄δρόμος.

Λίγο παρακάτω κάνουμε στάση στην εκκλησία και βγάζουμε σαντουιτσάκια, σοκολατίτσες, κλπ, (που θα έπρεπε να έχω πάρει μαζί μου από την αρχή).

Κάθομαι στο πάνω διάζωμα και ρεμβάζω. Η σκέψη ότι κατάφερα να ανέβω σε συνδυασμό με το ότι κατάφερα να κόψω και το τσιγάρο πριν από δύο χρόνια, μου δίνει επιπλέον αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμό.

Και τότε… αρχίζει ένας ελαφρύς πόνος στο αριστερό χέρι, νιώθω δύσπνοια και ένα ελαφρύ μούδιασμα σε όλο μου το σώμα. Δεν πανικοβάλλομαι αλλά περιμένω να ¨περάσει όλη η ζωή μπροστά από τα μάτια μου¨. Γέρνω σιγά – σιγά πίσω, μέχρι η πλάτη μου να ακουμπήσει στην κολόνα, ώστε τώρα που πεθαίνω να μη κουτρουβαλιάσω σαν σακί πατάτες, μπροστά στα μάτια του παιδιού και τις γυναίκας μου. Αυτό ήταν το πρώτο που σκέφτηκα και μετά.. δε θυμάμαι. Πρέπει να λιποθύμησα για μισό λεπτό και όταν συνήλθα το μούδιασμα ήταν πολύ έντονο στα χέρια αλλά δεν είχα δύσπνοια. Άρχισα να ανοιγοκλείνω τα χέρια μου ενστικτωδώς, όπως κάνω όταν πετάω πολλές ώρες με το παραπέντε και επειδή τα χέρια είναι ψηλά μου δημιουργεί την ίδια αίσθηση. Συγχρόνως, παίρνω βαθιές αναπνοές και βρίσκω κουράγιο να ρωτήσω τους υπόλοιπους, με όση ψυχραιμία μπορούσα, αν είναι κακό που μούδιασα. Στην πραγματικότητα αυτό που έκανα είναι να τους πω έμμεσα ότι έχω πρόβλημα και χρειάζομαι βοήθεια. Η απάντηση ήταν ισοπεδωτική.

Υπεροξυγόνωση! Δεν είναι τίποτα…, φάγε λίγη σοκολάτα ακόμα και χαλάρωσε. θα σου περάσει!

ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΕΙ; και δε θα πεθάνω, εδώ, τώρα;

Τελικά, σε δέκα λεπτά ήμουν όντος μια χαρά και κελαηδούσα κατεβαίνοντας.