CAMPER LOVERS

Ελλάδα – Ισπανία (Βαρκελώνη – Πυρηναία) 12

30/04/2012 στο 12:55 | Αναρτήθηκε στις Βαρκελώνη - Πυρηναία | Σχολιάστε
Ετικέτες: Ανδόρα, Ισπανία, Πυρηναία, Ταξίδια

Κυριακή 15/08/2010, μεσημέρι.

Με το που φτάνουμε στα σύνορα ένας από την παρέα ανακαλύπτει ότι άφησε το διαβατήριό του στο τελευταίο κάμπινγκ και κάνει επί τόπου στροφή για πίσω. Αυτό, με κάνει να τον δω ¨πιο κοντά μου¨, αφού κανονικά, κάτι τέτοιο μόνο εγώ θα μπορούσα να κάνω, αλλά ίσως με ανταγωνίζεται.

Οι υπόλοιποι περνάμε τα σύνορα (τυπική διαδικασία) και αμέσως το τοπίο αλλάζει δραματικά. Η φύση παραδίδει τη σκυτάλη στο μπετό και οι δημιουργοί αρχιτέκτονες στους εργολάβους με τις εταιρίες χωματουργικών.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σήμερα, το πριγκηπάτο της Ανδόρας είναι μια πόλη-χώρα που ψάχνει να βρει τι είναι, αφού όλα εκείνα που την έκαναν ¨φορολογικό παράδεισο¨, ¨ναό του καταναλωτισμού¨ και του ¨πλούτου¨, δεν ισχύουν.

Επειδή λοιπόν χρήμα γιοκ, τους βλέπω σε λίγο να τρώνε τα γκατζετάκια που τους έχουν μείνει στα ράφια.

 19:48 Έχουμε αράξει στο καμπινκ Valira που μοιάζει πολύ με τα ελληνικά.

 

 

 

 

 

 

 

 

Παρατηρώ ότι ο χώρος είναι ανοργάνωτος, βρώμικος, δεν υπάρχει ενημέρωση για το τι είναι που και είναι ακριβά γι΄αυτό που προσφέρουν.

Την ίδια στιγμή, πλημμυρίζω τη Σελήνη και σε χρόνο dt ξεμοντάρω τον καναπέ με το ηλεκτρικό κατσαβίδι για να έχω καλή πρόσβαση στη δεξαμενή και να τη στεγνώσω σωστά. Τότε ανακαλύπτω ότι τα νερά που έχουν διαρρεύσει δεξιά αριστερά είναι ελάχιστα, αφού ο σχεδιαστής έχει προβλέψει δίοδο διαφυγής!

Τελικά σκέφτομαι ότι η Mobilvetta μάλλον εμένα είχε στο μυαλό της όταν σχεδίαζε αυτό το όχημα αλλά για να είμαι σίγουρος, ανάβω το καλοριφέρ στο φουλ (ο χώρος της δεξαμενής έχει θέρμανση για να ζεσταίνεται και το νερό τον χειμώνα).

Λίγο αργότερα μου κάνουν παρατήρηση ότι έχω ανεβάσει τη θερμοκρασία της περιοχής και σκέφτομαι ότι μάλλον το παρατράβηξα.

 Το απογευματάκι, κάνουμε μια βόλτα στο έρημο κέντρο και αφού περιμένουμε στη στάση 30΄ για λεωφορείο ή ταξί, ξεκινάμε με τα πόδια προς αναζήτηση εστιατορίου και ζαχαροπλαστείου (ένας ακόμη από την παρέα έχει γενέθλια). Μία ώρα μετά, καταλήγουμε σε εστιατόριο με καλή αλλά ακριβή κουζίνα και δύο ώρες μετά (23:00) επιστρέψαμε στο κάμπινγκ με τα πόδια, σε ¨κωματώδη¨ κατάσταση, κουβαλώντας τα μισοκοιμισμένα παιδιά στην πλάτη μας.   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Βαδίζουμε στο πεζοδρόμιο και είναι απολύτως απαραίτητο να επισημανθεί ότι ο πεζός έχει προτεραιότητα.

Τώρα ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε στην Ελλάδα για να αποδείξουμε στους κάγκουρες που καβαλάνε τα πεζοδρόμια με τα μηχανάκια τους, ότι τα πεζοδρόμια δεν είναι γι΄ αυτούς.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

Δευτέρα 16/08/2010

Σηκωνόμαστε νωρίς – νωρίς, κατά τις 11:00 και μετά το πρωινό αποφασίζουμε να κάνουμε μια ερευνητική βόλτα στην αγορά τους. Θέλουμε να δούμε τι είναι αυτό που κάνει ανθρώπους σαν τους ενθουσιασμένους Έλληνες τροχοσπιτάδες που συναντήσαμε την προηγούμενη μέρα, να έρχονται από τόσο μακριά για να ψωνίσουν. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δημοτικό πάρκινγκ στο κέντρο.

 

14:26 Προκειμένου να μπορέσω να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα, μπαίνω στο πιο μεγάλο κατάστημα ηλεκτρικών συσκευών και πάω σε κάποια προϊόντα για τα οποία έχω αρκετά καλή γνώση. Βρίσκω πολλά μοντέλα που δεν έχω ξαναδεί και κάποια που είναι φανερά ακριβότερα από την Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο. Για να μην βγάλω βιαστικά συμπεράσματα πάω σε ακόμα δύο καταστήματα που μου συστήνει ευγενική πωλήτρια. Έχω τα ίδια αποτελέσματα. Στο χώρο τον ηλεκτρονικών καταναλωτικών προϊόντων η Ανδόρα έχει κάποια μοντέλα που δεν κυκλοφορούν αλλού, όπως στο Dubai,  και στα υπόλοιπα, όχι απλώς δεν είναι φτηνή αλλά το αντίθετο ακριβώς.  

 

Εμείς, προκειμένου να ενισχύσουμε την τοπική οικονομία και να μη φανούμε γύφτοι, αγοράζουμε κινέζικο μαχαιράκι καλλιτεχνίας για την κουζίνα αξίας 5,5^Ε.

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

  

Η βραδιά έκλεισε με τη γιορτή προς τιμήν του εορτάζοντος που αύριο επιστρέφει το νοικιασμένο και γυρνάει Ελλάδα αεροπορικός. Μαζί, θα φύγει και η μητέρα από τη μια οικογένεια.

Έτσι, ξαναγυρνάμε στο σχήμα που ξεκινήσαμε. Τρία αυτοκινούμενα, τρεις μπαμπάδες δύο μαμάδες και πέντε πιτσιρίκια.

 

Στο επόμενο, το πιο ωραίο κάμπινγκ που έχω πάει.