Ένας βιολιστής στο μετρό…
28/01/2009 στο 00:12 | Αναρτήθηκε στις ΔΙΑΦΟΡΑ | ΣχολιάστεΈνας βιολιστής στο μετρό…
Κατά τη διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπροστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους.
Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικας κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός. Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι -χωρίς καμία εξαίρεση – τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους.
Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε;
Η ιστορία αυτή στάλθηκε από συγγενικό μου πρόσωπο εχθές –σε ευχαριστώ Ελιάννα- και διαβάζοντάς την σκέφτηκα ότι περιέχει στη βάση της ένα από τα πιο δυνατά ερωτήματα για τις μέρες που διανύουμε σε σχέση με τη ζωή που κάνουμε.
Δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος εκεί έξω που να μην ένιωσε έστω και για λίγο απογοητευμένος με την κατάληξή της. Κάποιοι, ταυτισμένοι με τον καλλιτέχνη, όπως εγώ, ένιωσαν θλίψη, για τον τρόπο με τον οποίο έχουμε παραδοθεί στην κατανάλωση πάσης φύσης προϊόντων που καταιγιστικά δεχόμαστε από την εμπορική προπαγάνδα. Έτσι, είναι εντελώς αδύνατο να βρεθεί χώρος και χρόνος στη ζωή μας για το εξαιρετικής ποιότητας διαφορετικό που θα συναντήσουμε. Αλλά το χειρότερο είναι, ότι ακόμα και όταν αυτό συμβεί, θα το προσπεράσουμε γιατί το περιτύλιγμά του (στην περίπτωση του Joshua Bell το μετρό) δεν ¨ταιριάζει¨ με αυτό που το ένστικτό μας λέει (αν το ακούμε), ότι το περιεχόμενο είναι πολύ καλής ποιότητας.
Φαίνεται σαν να έχουμε αποφασίσει ότι είναι καλύτερα να έχουμε πολλά και ας είναι μέτρια (ίσως βρεθεί κάτι καλό εκεί μέσα), παρά να ξοδέψουμε χρόνο για το απολύτως απαραίτητο καλής ποιότητας. Αυτή τη σκέψη επιβεβαιώνει η αλόγιστη κατανάλωση αγαθών και συναισθημάτων, οποιασδήποτε μορφής και προέλευσης που παρατηρούμε (και στους εαυτούς μας) τα τελευταία χρόνια, παρασύροντας ολόκληρο τον πλανήτη σε μια απίστευτη δίνη καταστροφής.
Όλα αυτά, την ίδια στιγμή που αν απαντήσουμε ειλικρινά στους εαυτούς μας τι ζωή ονειρευόμαστε για το υπόλοιπο της ζωής μας (και των παιδιών μας), δεν περιλαμβάνεται τίποτα από όσα με μανία καταναλώνουμε.
Αν αντικειμενικός μας σκοπός είναι να ζήσουμε ευτυχισμένοι, γνωρίζουμε ότι τίποτα απ΄ όλα τα ¨καλούδια¨ που λαμπυρίζουν γύρο μας δεν είναι αυτό που θα το εξασφαλίσει. Αντίθετα, όσο περισσότερα έχουμε τόσο περισσότερος είναι ο χρόνος που θα χρειαστούμε για να τα συντηρήσουμε, ή τόσο μεγαλύτερη η αγωνία να μην τα χάσουμε.
Έτσι δεν μένει χώρος για τίποτα άλλο.
Το να προσπεράσουμε τον Joshua Bell στο μετρό σηματοδοτεί την έλλειψη προσοχής στον διπλανό μας που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι το ταίρι μας. Ο άνθρωπος που μαζί του θα μπορούσαμε να ζήσουμε τη χαρά της ζωής πραγματοποιώντας τον αντικειμενικό μας σκοπό, να είμαστε ευτυχισμένοι.
Ας αρχίσουμε επιτέλους να απαντάμε με ειλικρίνεια στο γιατί και όχι στο τι θέλουμε να έχουμε.
Ευχαριστώ.
Σχολιάστε »
Δημιουργήστε ένα δωρεάν ιστότοπο ή ιστολόγιο στο WordPress.com.
Entries και σχόλια feeds.
CAMPER LOVERS 
Σχολιάστε